Een gesprek met de familie Sadriu, 10 maanden nadat ze vanuit Kosovo naar Nederland zijn verhuisd.
De familie Sadriu; man Isa, vrouw Minavere, dochter Riga en zoon Anik zijn eind maart 2024 naar Nederland verhuisd, Vanaf eind 2023 ben ik al met het gezin in contact om de inreisvisa, werk- en verblijfsvergunningen, huisvesting en scholing te regelen. Mijn collega Amber Matton heeft een mooie, nog enigszins betaalbare eengezinswoning aan de rand van ’s-Hertogenbosch gevonden.
Vader en dochter spraken redelijk Engels, echter moeder en zoon niet. Met gebaren en de vertalingen van vader naar moeder hebben we zo goed alles voor hen kunnen regelen.
Regelmatig vraagt Isa nog advies en dat geef ik hem dan ook graag. Het was tijd om te kijken, nu 10 maanden later, hoe het de familie vergaat. Ik vraag aan Isa of ze in het weekend tijd hebben om mij te ontmoeten, zodat ik een aantal vragen kan stellen etc. De avond voor onze afspraak word ik vriendelijk verzocht om eerder te komen, zodat Minavere voor mij een late ontbijt kan verzorgen. Ik ga graag op deze uitnodiging in.
Zondagochtend om 11 uur bel ik aan bij de familie Sadriu. Minavere zegt “goedemorgen” en spreekt wonderbaarlijk goed Engels. De kinderen spreken al vloeiend Nederlands. Riga stroomt vanaf 1 april in naar groep 5. Anik start begin september in groep 3. De docenten van de taalklassen komen ook regelmatig aan huis om te kijken hoe het daar gaat en zijn heel bevlogen met de familie. Minavere gaat mee met uitjes van de kinderen ze krijgt daar ook taalles.
Ik wil dan ook graag weten hoe het (bijna) eerste jaar in Nederland is bevallen. Ze geven allebei dat de mensen in winkels etc. zeer vriendelijk en behulpzaam zijn. In november hadden ze een inbraak in hun woning gehad, waarbij de fiets van Minavere was gestolen en nog een paar kleine dingen in de woonkamer. De inbraak had een grote impact op het gezin en Isa wijst naar boven, waar een ferme camera hangt. Vol trots zegt hij, direct geplaatst na de inbraak! Daarentegen had de buurman direct een fiets van hen aan Minavere uitgeleend. De buren letten een beetje op ons. Isa had voor zijn werk naar Waalwijk een 2e hands auto gekocht. De andere buurman, die een garage heeft, heeft zijn aankoop direct ingeruild voor een betere auto. Met deze auto kun je tenminste veilig naar je werk en met je gezin gaan rijden.
Riga ziet ertegenop om vanaf april naar de reguliere basisschool te gaan, omdat ze weer haar vriendjes en vriendinnetjes moet gaan verlaten. De nieuwe school is om de hoek, zodat het nog makkelijker gaat worden om dadelijk met haar nieuwe vrienden buiten te spelen etc. Haar grootse wens is om te gaan voetballen. Ik geef aan Isa de gegevens van de dichtstbijzijnde voetbalclub. Meisjesvoetbal is zeer populair in Nederland, dus dat gaat ze zeker leuk vinden.
Minavere wil graag een paar dagen aan het werk, en dat wordt dadelijk ook alleen maar makkelijker als de kinderen dichterbij naar school gaan. Over een paar maanden gaan Isa en Minavere aan Nederlandse les beginnen en hopen zo een beetje het niveau van de kinderen bij te kunnen houden.
Isa heeft inmiddels bij zijn bedrijf een onbepaalde tijd contract gekregen en de werk- en verblijfsvergunningen zijn voor 5 jaar verlengd.
Ik wil ook graag weten hoe het gaat met een bezoek aan de huisarts en Minavere geeft aan dat ze 3 keer naar de huisarts zijn geweest en de huisarts gebruikt Google translate om moeilijke situaties uit te leggen.
Als laatste, vraag ik naar de reden om vanuit Kosovo naar Nederland te gaan werken en wonen. Isa wil graag dat zijn kinderen in Nederland een goede opleiding gaan volgen en er zijn in Nederland meer mogelijkheden voor een carrière. Zij kunnen met een open blik een mooie toekomst krijgen, wij zijn aardig gebrandmerkt door de oorlog destijds.
Voordat ik mijn jas aantrek, krijgt Isa tranen in zijn ogen en zegt hij, maar zonder jouw hulp was het allemaal niet zo makkelijk gegaan en je kunt altijd aanschuiven voor ontbijt, lunch of avondeten. Wij zien jou als familie en je bent hier altijd welkom.
Ik kon mij geen mooiere zondagochtend bedenken.